In Memoriam

Waldemar Krzysztof Klocek (1949 – 2019)

Waldemar Krzysztof Klocek urodził się 7 stycznia 1949 roku. W 1972 r. ukończył Wydział Geodezji i Kartografii Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie (obecnie Uniwersytet Warmiśnko-Mazurski). Był także absolwentem studium „Zarządzanie a administracji lokalnej” na Uniwersytecie w Orlando.

W 1991 roku został Prezesem Zarządu Okręgowego Przedsiębiorstwa Geodezyjno_Kartograficznego sp. z o.o. w Olsztynie, którym kierował aż do śmierci.
W 1999 roku z jego inicjatywy zostało podpisane porozumienie pomiędzy wojewodą, jednostkami branżowymi i Przedsiębiorstwie, którym kierował, w sprawie ” wspólnej budowy i wykorzystania geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia ternu miasta Olsztyna”. Za opracowanie tego projektu, Waldemar Klocek wraz z zespołem wdrożeniowym został uhonorowany nagrodą III stopnia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. W tym samym roku Bank Ochrony Środowiska S.A. wyróżnił Waldemara Klocka i Przedsiębiorstwo, którym kierował  za wybitne osiągnięcia gospodarcze i ekologiczne.
W roku 2000 opracował wytyczne techniczne na „wykonanie modernizacji ewidencji gruntów i budynków z zastosowaniem
fotogrametrii cyfrowej”, które posłużyły również do opracowania projektu Instrukcji G-5 „Ewidencja gruntów i budynków”.

Rok później (2001 r.) za opracowaną technologię, Waldemar Klocek otrzymał nagrodę TOP Warmii i Mazur. Równocześnie kierował pracami związanymi z opracowaniem programu użytkowego do prowadzenia Rejestru Cen i Wartości Nieruchomości na potrzeby administracji rządowej i samorządowej. Troszcząc się o upowszechnienie nowatorskich pomysłów, których był autorem i głęboko wierząc w możliwość ich wprowadzenia w życie, Waldemar Klocek uczestniczył w wielu konferencjach, sympozjach, wygłaszając referaty, które również publikował na łamach czasopism geodezyjnych: Geodeta, Przegląd Geodezyjny.
W 2002 roku opracowana przez niego technologia „fotogrametrii cyfrowej do wykonania informatyzacji części kartograficznej ewidencji gruntów”, została wykorzystana przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa do budowy Systemu Identyfikacji Działek Rolnych, (LPIS), co posłużyło również do stworzenia Krajowego Systemu Ewidencji Gospodarstw Rolnych i Zwierząt Gospodarskich (IACS ). Brał czynny udział w pracach Agencji, służąc radą i swoim doświadczeniem.
Rozległa była również działalność organizacyjna  i społeczna Waldemara Klocka.
Był też znanym w kraju działaczem Krajowego Związku Pracodawców Firm Geodezyjno-Kartograficznych, a od 2003 r. do czerwca 2018 r. kierował tą organizacją jako Prezes.
Był członkiem Zarządu Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Użytkowników SIT „GISPOL”.
Współpracował z geodetami z zaprzyjaźnionych miast Chateauroux we Francji i Gelsenkirchen w Niemczech, propagując osiągnięcia OPGK jak i region warmińsko-mazurski, którego był wielkim miłośnikiem. W tym celu każdego roku organizował Żeglarskie Mistrzostwa Polski Geodetów, zawsze połączone z seminarium o najnowszych technologiach w geodezji.
Był też cenionym ekspertem sejmowym, uczestnicząc w ramach Komisji Sejmowej w tworzeniu ustawy „Prawo geodezyjne i kartograficzne”.

W 2005 r. został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

W 2007 r. w plebiscycie „Gazety Olsztyńskiej” został uhonorowany tytułem Menedżera Roku Warmii i Mazur.

W 2012 r. otrzymał nagrodę prezydenta Olsztyna – Statuetkę Św. Jakuba w dziedzinie „gospodarka”.

Był członkiem Państwowej Komisji Kwalifikacyjnej ds. uprawnień zawodowych, a w latach 2012-2017 – Państwowej Rady Geodezyjnej i Kartograficznej.
Od 1974 r. był przyjacielem i aktywnym członkiem Stowarzyszenia Geodetów Polskich. Za swoją działalność w SGP był wielokrotnie wyróżniany. Otrzymał srebrną (1986 r.), złotą (1995 r.) i diamentową (2007 r.) – odznaki honorowe SGP a w 2013 r. medal „W dowód uznania” oraz medal Amigo Societas (2012 r.).
Będąc prezesem Polskiej Geodezji Komercyjnej (PGK) walnie przyczynił się poprzez swoje działania do pojawienia się w latach 2016-2018 projektów unijnych na wielu poziomach.
Po rezygnacji Geodezyjnej Izby Gospodarczej (GIG) z członkostwa w CLGE, poprzez własną inicjatywę i negocjacje z odpowiednimi ministerstwami uzyskał w 2018 r. zrefinansowanie składki członkowskiej do CLGE, co umożliwiło kontynuowanie członkostwa Polskiej Geodezji Komercyjnej w tej organizacji.
Był jednym z sygnatariuszy Porozumienia Apel45 (porozumienie 6 organizacji zawodowych GIG, SGP, SKP, PGK, LSG, PTG) i doprowadził do zawarcia w 2018 roku umowy o współpracy krajowych organizacji geodezyjnych i kartograficznych.
Przez wiele lat był wiceprezesem, a od 2016r. sprawował funkcję Prezesa największej organizacji biznesowej na Warmii i Mazurach Warmińsko-Mazurskiego Klubu Biznesu. Wyróżniające się osoby  z regionu i z Polski były, przez Prezesa i organizację nagradzane tytułem Osobowości Roku.

Za swoją działalność społeczną i charytatywną został doceniony i odznaczony 3 maja 2014 r. przez Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Wielki miłośnik sportu i kultury. Pasjonat tańca i muzyki. Posiadał ukryty talent poetycki, o którym wiedzieli nieliczni.

Był żonaty, miał dwoje dzieci i dwóch wnuków.

Opracowała:
Magdalena Porycka – Pracownica i Przyjaciel

P.I.

Romuald Maksymowicz (1934-2018)

Kolega Romuald Maksymowicz urodził się 25 października 1934 r. we Lwowie. Od 1952 roku był członkiem Stowarzyszenie Geodetów Polskich w Oddziale Krakowskim, a od 1958 r. w Oddziale Szczecińskim.

Kolega Romuald Maksymowicz pracę zawodową rozpoczął w 1952 r. Po przeniesieniu się do Szczecina podejmuje pracę w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Geodezyjnym Gospodarki Komunalnej w Szczecinie i kontynuuje ją w nowopowstałym Okręgowym Przedsiębiorstwie Geodezyjno-Kartograficznym, aż do czasu jego likwidacji. Specjalizował się w prowadzeniu składnic map i dokumentów geodezyjnych i kartograficznych, w szczególności organizował zabezpieczenia zdjęć lotniczych i innych materiałów fotogrametrycznych w trakcie wdrażania technologii sporządzania metodami fotogrametrycznymi. Po roku 1990 był kierownikiem Wojewódzkiej Składnicy Map, a potem czasu przejścia na emeryturę, Kierownikiem Wojewódzkiego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej w Szczecinie.

W czasie swej 60 letniej działalności i przynależności do SGP był wybitnym działaczem o niespotykanym zaangażowaniu w sprawy żywotne dla środowiska geodezyjnego. Od 1970 roku był Skarbnikiem Oddziału SGP, przy czym funkcję tę powierzano Mu zawsze w wyniku tajnych wyborów. Jako członek Prezydium Zarządu Oddziału był dyspozycyjny, nieodmiennie zawsze wyjątkowo zaangażowany, swym postępowaniem był wzorem dla innych, w szczególności dla młodych członków SGP. Wpisany Został do Księgi Zasłużonych Działaczy Federacji Naukowo- Technicznych NOT w Szczecinie oraz wyróżniony tytułem Zasłużonego Seniora SGP.

Kolega Romuald Maksymowicz od roku 1968 bardzo aktywnie pracował i działał w dziedzinie rekreacyjno – turystycznej. Najpierw w ramach przedsiębiorstw geodezyjnych organizował zakładowe spływy kajakowe po najbardziej atrakcyjnych rzekach w kraju. Następnie już jako członek Szczecińskiego Klubu Turystyki Kajakowej PTTK .Płonia” spływy i wycieczki kajakowe rzekami województw zachodniopomorskiego i po parku krajoznawczym „Doliny dolnej Odry”. Również w PTTK kolega Romuald Maksymowicz pełnił szereg funkcji, m.in. w Zarządzie Wojewódzkim tej organizacji – od 1998 roku był Skarbnikiem. Wspomnieć należy, iż dla aktywu PTTK regionu szczecińskiego organizował wyjazdy na międzynarodowe spływy kajakowe im. Jana Sobieskiego po Dunaju.

Kolega Romuald Maksymowicz w uznaniu swej wieloletniej pracy i działalności został uhonorowany m.in. 2009 – Złotym Krzyżem Zasługi; 2008 – Odznaką Honorową „Gryf Zachodniopomorski”; 2008 – Diamentową Odznaką Honorową SGP.

XXXVIII Zjazd Delegatów Stowarzyszenia Geodetów Polskich nadał Koledze Romualdowi Maksymowiczowi godności członka Honorowego SGP w uznaniu jego zasług dla stowarzyszenia i nas wszystkich geodetów.

W.K.

Prof. dr hab. inż. Zdzisław Adamczewski (1931  – 2018)

W dniu 15 sierpnia odszedł tragicznie prof. dr hab. inż. Zdzisław Marian Adamczewski – nestor polskiej geodezji, redaktor działowy Przeglądu Geodezyjnego, przewodniczący Stowarzyszenia Geodetów Polskich, wieloletni Prezes Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii, prorektor Politechniki Warszawskiej, twórca polskiej szkoły nieliniowego rachunku wyrównawczego oraz badacz trzęsień ziemi i autor technologii numerycznej ustalania tzw. dni sejsmicznych. Urodził się 29 listopada 1931 w Swędowie. Był absolwentem Państwowego Liceum Mierniczego w Łodzi. Studiował w latach 1951–1956 na Wydziale Geodezyjnym Politechniki Warszawskiej. W 1956 roku uzyskał dyplom magistra inżyniera. Podczas studiów, 1 kwietnia 1954 roku został nauczycielem akademickim na Wydziale Geodezji i Kartografii PW. Od roku 1957 był działaczem NOT. W 1960 roku uzyskał uprawnienia zawodowe. Doktorat obronił w 1964, a habilitację w 1971 roku. W 1965 roku otrzymał stypendium rządu Królowej Juliany Holenderskiej na Politechnice w Delft, gdzie odbył półroczny staż naukowy. W Politechnice Warszawskiej przeszedł kolejne stanowiska: od zastępcy asystenta do profesora nauk technicznych. W latach 1970–1973 był dziekanem wydziału Politechniki Warszawskiej, a w latach 1973–1980 prorektorem tejże uczelni. W latach 1973–1974 był kierownikiem projektu i współautorem Systemu Informacji Przestrzennej „Teren”, a w 1977 roku kierownikiem i współautorem projektu sieci geodezyjnej Afryki (przyjętego do realizacji przez ONZ i częściowo zrealizowanego przez Stany Zjednoczone, Francję, Wielką Brytanię i Polskę).

Od 29 października 1980 do 31 grudnia 1987 roku był podsekretarzem stanu – prezesem Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii. W latach 1974–1980 był wiceprzewodniczącym, a w latach 1980–1983 przewodniczącym Stowarzyszenia Geodetów Polskich. Był członkiem honorowym Stowarzyszenia. Od roku 2000 do 2006 był przewodniczącym Komitetu Naukowo-Technicznego ds. Doskonalenia Kadr Federacji NOT, a od 1991 roku redaktorem działowym Przeglądu Geodezyjnego. W latach 2001–2003 był doradcą Głównego Geodety Kraju.

W 1990 roku sformułował, na podstawie studiów topografii powierzchni Ziemi oraz rozkładu w czasie kataklizmów sejsmicznych, prawo rotacji. Opracował technologię numeryczną ustalania tzw. dni sejsmicznych.

Był członkiem Komitetu Geodezji Polskiej Akademii Nauk, promotorem 13 doktorów, z czego 5 zostało profesorami. Był emerytowanym profesorem Wydziału Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej i profesorem Wyższej Szkoły Gospodarki Krajowej w Kutnie.

Był autorem ponad 300 publikacji naukowych, naukowo-technicznych i popularyzatorskich z zakresu geodezji, obliczeń geodezyjnych, opracowania obserwacji, geofizyki, podstaw matematycznych wyceny nieruchomości, systemów informacji przestrzennej. Przewodniczył zespołom i był współautorem geodezyjnych standardów technicznych: K-1 i G-7 oraz wytycznych technicznych. Współautor projektów: Tymczasowej Instrukcji Szacowania Nieruchomości, Wytycznych Powszechnej Taksacji Nieruchomości oraz geodezyjnych instrukcji technicznych: O-1, G-3, G-4, G-5.

Otrzymał liczne odznaczenia i nagrody:

• laureat konkursu „Polityki” na pamiętniki inżynierów (1962),
• Srebrny Krzyż Zasługi,
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2000),
• Medal Komisji Edukacji Narodowej,
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
• Nagroda Ministra Edukacji Narodowej za całokształt działalności naukowej i dydaktycznej,
• Złota Odznaka „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii”,
• Odznaka „Zasłużony Pracownik Rolnictwa”,
• Srebrna, złota i diamentowa Odznaka Honorowa SGP,
• Srebrna i złota Odznaka Honorowa NOT.

W dniu 6.09.2018 roku na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (K rząd 1 grób 19), pożegnaliśmy prof. dr. hab. inż. Zdzisława Adamczewskiego, Wielkiego Naukowca, Geodetę, Geofelietonistę Przeglądu Geodezyjnego. Wielką Postać Polskiej Geodezji. Osobę Wyjątkową, darzoną ogromnym szacunkiem środowiska, nie tylko geodezyjnego.

Był to pogrzeb wyjątkowy. Z Hymnem Państwowym i salwą honorową. Z bliskimi i przyjaciółmi zgromadzonymi w kaplicy i na cmentarzu.

(Zdjęcia i film z uroczystości pogrzebowych są dostępne w biurze Zarządu Głównego Stowarzyszenia Geodetów Polskich).

P.I

Dr inż. Andrzej Jarzymowski (1927-2012)

Andrzej Jarzymowski urodził się 27 czerwca 1927 roku w Kupiatyczach pow. Przemyśl. Siedmioklasową szkołę podstawową ukończył w 1941 roku w Przeworsku, następnie jako uczeń tajnego nauczania zdał tzw. „małą maturę” w 1944 roku przed Komisją Tajnego Nauczania w Przeworsku. W czasie okupacji niemieckiej był żołnierzem Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej Inspektoratu Przemyśl. W 1946 roku ukończył Państwowe Liceum im. Króla Władysława Jagiełły w Przeworsku i rozpoczął studia na Wydziałach Politechnicznych Akademii Górniczej w Krakowie. W 1949 roku został aresztowany z przyczyn politycznych i skazany na 6 lat więzienia. Po warunkowym zwolnieniu z więzienia w 1953 roku pracował przez dwa lata w dziale remontowo–budowlanym Cukrowni „Przeworsk”. W Przeworsku. W 1955 roku zdał egzamin wstępny na studia zaoczne w Akademii Górniczo – Hutniczej w Krakowie. Z chwilą rozpoczęcia studiów podjął pracę w Katedrze Geodezji Górniczej AGH w charakterze technika. Po uzyskaniu tytułu magistra inżyniera został awansowany na stanowisko st. asystenta. W 1968 roku obronił pracę doktorską na Wydziale Geodezji Górniczej AGH
i został adiunktem w Instytucie Geodezji Górniczej i Przemysłowej AGH.

Dr inż. A. Jarzymowski jest autorem i współautorem ponad 30-tu krajowych i zagranicznych publikacji naukowych, kilku patentów, kierował i uczestniczył w szeregu pracach naukowo-badawczych. W latach 70-tych przebywał na stażach naukowych w uczelniach b. ZSRR, b. NRD i w Kanadzie, uczestniczył w kilku zagranicznych kongresach, sympozjach i konferencjach naukowo-technicznych.

Kolega Andrzej Jarzymowski od wielu lat był członkiem rady Federacji Stowarzyszeń Naukowo Technicznych w Krakowie. Był delegatem do Rady Miasta Krakowa z ramienia zarządu Naczelnej Organizacji Technicznej w latach 1983-1994. Od 1 stycznia 1973r. był członkiem Stowarzyszenia Geodetów Polskich. Po dziesięciu latach ofiarnej i zaangażowanej pracy w 1983 roku został wybrany prezesem Oddziału Krakowskiego Stowarzyszenia Geodetów Polskich, którą pełnił 3 kadencje do 1992 roku. W tym też czasie Kolega Andrzej Jarzymowski przez wiele lat był członkiem Rady Federacji Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych w Krakowie. Był delegatem do Rady Miasta Krakowa z ramienia Zarządu Naczelnej Organizacji Technicznej w latach 1983-1994. W latach 1980-1990 był członkiem sekcji geodezji przemysłowej Komitetu Geodezji PAN. Działał aktywnie w Niezależnym Samorządnym Związku Zawodowym Solidarność. W ostatnich latach nadal był aktywny, pełnił funkcję przewodniczącego a następnie członka Komisji Rewizyjnej Oddziału Krakowskiego.

Kolega Andrzej Jarzymowski był człowiekiem niezwykle charyzmatycznym, o wysokiej kulturze osobistej, uczynnym i życzliwym. Swoją wiedzę i doświadczenie zawodowe przez wiele lat przekazywał studentom.

Za osiągnięcia w działalności naukowo-badawczej, dydaktyczno-wychowawczej i organizacyjno-społecznej, dr A. Jarzymowski otrzymał szereg odznaczeń państwowych, resortowych, regionalnych, stowarzyszeniowych i wyróżnień, m.in.:

• Krzyż Walecznych w 1943r.,
• Dwukrotnie odznaczony Medalem Wojska przez MON w Londynie 1948r.,
• Złoty Krzyż Zasługi w 1981r.,
• Krzyż AK w 1990r. w Londynie,
• Krzyż Partyzancki w 1993r,
• Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii (1974 i 1984),
• Za zasługi dla ziemi Krakowskiej w 1987 r.,
• Za pracę społeczną dla Miasta Krakowa w 1983 r.,
• Srebrną (1974), złotą (1983) i diamentową (2008) Odznakę Honorową SGP

Straciliśmy wspaniałego Kolegę oddanego pracy społecznej zaangażowanego nie tylko w sprawy geodezji ale również w problemy Stowarzyszenia Geodetów Polskich. Jako jedyny z Prezesów wspierał nas swoimi radami często uczestnicząc w naszych czwartkowych spotkaniach, w imprezach organizowanych przez nasz oddział i wspólnych wycieczkach. Odszedł od nas człowiek ideowy, wyjątkowej skromności i życzliwości, nauczyciel akademicki, wychowawca wielu pokoleń geodetów, długoletni działacz Stowarzyszenia Geodetów Polskich.

Postać o niekwestionowanym autorytecie. Trudno nam będzie pogodzić się z jego nieobecnością.

Elżbieta Biel

Aleksander Mościbrodzki (1926-2010)

W dniu 26 września 2010 r. odszedł od nas na zawsze po długotrwałej chorobie członek honorowy Stowarzyszenia Geodetów Polskich Aleksander Mościbrodzki. Jego ciało spoczywa w grobowcu rodzinnym na cmentarzu przy ulicy Lipowej w Lublinie.

Aleksander Mościbrodzki ur. 13.12.1926 r. we wsi Niewirków powiat Tomaszów Lubelski. Wykształcenie – średnie, zawodowe –Państwowe Gimnazjum Miernicze w Lublinie – ukończone w 1947 r. oraz Państwowe Liceum Miernicze w Jarosławiu – ukończone w 1950 r. Po ukończeniu średniej szkoły geodezyjnej uniemożliwiono mu podjęcie studiów, ze względu na działania konspiracyjne w organizacjach AK i WIN.

W trakcie II wojny światowej był członkiem Armii Krajowej, pseudonim „Słomka”, oddział „Młota”, przydział: Hrubieszów, obwód 11, Dubienka – rejon Białopole. Od 09.1945 r. do 03.1947 r. – czynny członek WIN – zaświadczenie o uprawnieniach kombatantów i osób represjonowanych nr 644704 wydane 11.03.1996 r.

Od roku 1950 pracował w Wojewódzkim Zarządzie Urządzeń Rolnych w Lublinie jako geodeta. Od 1959 r. w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Geodezyjnym Gospodarki Komunalnej w Lublinie, a od 1960 r. w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej – Powiatowe Biuro Geodezji Urządzeń Rolnych w Zamościu – na stanowisku Inspektora Pomiarów, a następnie jako p.o. Kierownika Biura. Od 1965 r. pracował w Wojewódzkim Biurze Geodezji i Urządzeń Rolnych w Lublinie jako Kierownik Pracowni i na tym stanowisku pozostał aż do odejścia na emeryturę w grudniu 1991 r.

Odznaczony: Krzyżem Armii Krajowej –legitymacja nr 8975, wydana w Londynie 5.08.1970 r. przez Przewodniczącego Komisji Krzyża. Legitymacja Nr 060, Obszar Lublin –Wschód, Autonomiczny Inspektorat woj. Chełmskiego, Wolność i Niezawisłość – Stowarzyszenie Społeczno Kombatanckie. Członek zwyczajny-kombatant, stopień szeregowy, przyznano: Chełm, 7.11.1994 r. – szeregowy, nie podlegający obowiązkowi służby wojskowej postanowieniem Prezydenta RP został mianowany na stopień podporucznika Wojska Polskiego z dniem 18.05.2007 r.

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, uchwałą Rady Państwa z dnia 28.06.1989 r. legitymacja Nr 2424-89-12. Odznaczony Odznaką Weterana Walk o Niepodległość, przez Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, przyznana przez Sekretarza Stanu w Warszawie w maju 1998 r. Odznaczony medalami: za Zasługi dla m. Lublina i za Zasługi dla Obronności Kraju. Odznaczony honorowymi odznakami srebrną i złotą za Zasługi w Dziedzinie Geodezji i Kartografii, odznaką Zasłużony Pracownik Rolnictwa i odznaką Srebrną Honorową Centralnego Związku Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego.

Do Stowarzyszenie Geodetów Polskich NOT, należał od listopada 1963 r. Od 1967 r. do 2004 r. Członek Zarządu Oddziału i Przewodniczący Komisji Kulturalno-Oświatowej. Współorganizator sesji naukowych poświęconych XXV , XXX i XXXV – leciu reformy rolnej. Był inicjatorem i organizatorem szkoleń i sesji egzaminacyjnych na uprawnienia zawodowe w dziedzinie geodezji i kartografii. Jako autorytet moralny i zawodowy aktywizował i jednoczył środowisko geodezyjne Lubelszczyzny. Był współorganizatorem corocznych spotkań geodetów z okazji obchodów Dnia Geodety. Stowarzyszenie Geodetów Polskich w marcu 1996 r. nadało mu godność zasłużonego Seniora SGP. W uznaniu zasług dla rozwoju ruchu stowarzyszeniowego XXXIII Zjazd Delegatów SGP w Lublinie w 1998 r. przyznał mu tytuł Członka Honorowego – Stowarzyszenia Geodetów Polskich.

Pomimo pobytu na emeryturze czynnie uczestniczył w życiu Oddziału Lubelskiego biorąc udział w spotkaniach z młodymi geodetami i Zarządem Oddziału. W grudniu 2007 r. Zarząd Główny SGP nadaje mu diamentową honorową odznakę SGP. Do końca ziemskiego bytu ś.p. Olek był pełen spokoju i dobroci. W swojej chorobie wspominał radość wzlotów wspólnego bytowania i nie dawał odczuwać w swojej subtelnej skromności ogarniającego Go nieraz smutku. Mówiąc językiem Bolesława Prusa dla nas pozostaje On otwartą księgą wspólnych myśli, czynów i przyjacielskiej wierności.

Pamięć o Nim pozostanie na trwale w naszych sercach.

Eugeniusz Tes.

Inż. Stanisław Kluska (1930-2009)

Kolega Stanisław Kluska urodził się w 10 lipca 1930 roku w Kłomnicach (obecnie woj. śląskie). Uczęszczał do szkoły podstawowej w rodzinnej miejscowości i ukończył ją w 1944 roku. Niezwłocznie po odzyskaniu niepodległości, w styczniu 1945 roku wstąpił do Państwowego Gimnazjum Ogólnokształcącego im. Romualda Traugutta w Częstochowie i otrzymał roku 1948 t.zw. małą maturę. We wrześniu tegoż roku wstąpił do Państwowego Liceum Mierniczego w Łodzi. Maturę i dyplom technika mierniczego uzyskał w roku 1950.

Studia rozpoczął w 1951 roku na Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Łodzi i po ich ukończeniu w1955 roku otrzymał tytuł inżyniera geodety.

Do pracy zawodowej przystąpił w 1951 roku w Państwowym Przedsiębiorstwie Mierniczym w Łodzi. Po dziesięciu latach pracy w bezpośrednim wykonawstwie przechodzi do pracy w administracji geodezyjnej. W 1961 roku zostaje powołany na stanowisko kierownika Delegatury GUGiK w Łodzi. Po likwidacji delegatur w roku 1973 przechodzi na stanowisko dyrektora Wojewódzkiego Biura Geodezji i Kartografii w Łodzi. W roku 1975 wraca do swojego macierzystego przedsiębiorstwa noszącego nazwę „Okręgowe Przedsiębiorstwo Geodezyjno-Kartograficzne w Łodzi”, na stanowisko z-cy dyrektora ds. rozwoju. W roku 1988 wraca do pracy w administracji geodezyjnej na stanowisko z-cy dyrektora Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Miasta Łodzi. Pracuje tam do chwili przejścia na emeryturę w 1990 roku.

Do Związku Mierniczych Rzeczpospolitej Polskiej wstąpił 15 czerwca 1950 roku. W latach 1951-1952 pełnił funkcję referenta odczytowego ZO ZMRP w Łodzi. Po studiach wrócił do aktywnej pracy społecznej w ramach SGP. W roku 1957 został wybrany do Zarządu Oddziału, pełnił w nim następujące funkcje: lata 1957-1958 i 1972-1974 – członek Zarządy Oddziału,1961-1962 przewodniczący Komisji Szkoleniowej, 1963-1972 wiceprzewodniczący Zarządu Oddziału, 1977-1983 przewodniczący Zarządu Oddziału.

Był bardzo aktywnym działaczem SGP na szczeblu centralnym. W latach 1972-1974 był członkiem Zarządu Głównego z wyboru imiennego, 1983-1989 oraz 1998-2001 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Zarządu Głównego, w latach 1989-1998 piastował funkcję Przewodniczącego Zarządy Głównego SGP. Od 2001 jest członkiem Zarządu Głównego z wyboru imiennego.

W latach 1972-1983 był członkiem oraz z-cą przewodniczącego Rady Programowej Przeglądu Geodezyjnego. Przez wiele lat, do roku 2004 przewodniczył Komisji Kwalifikacyjnej ds. uprawnień zawodowych w dziedzinie geodezji i kartografii.

Równolegle pracował w organach wojewódzkich NOT z rekomendacji SGP, a w latach 1965-1972 był członkiem Głównej Komisji Szkolenia ZG NOT i w latach 1970-1974 członkiem Rady Głównej NOT.

Za całokształt działalności w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich XXXIV Zjazd Delegatów SGP obradujący w dniach 18-20.06.2001 r. W Ustroniu nadał MU godność Członka Honorowego SGP.

Za pracę zawodową i społeczną otrzymał wiele odznaczeń. Posiada między innymi: Krzyż Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi, Złoty, Srebrny i Brązowy medal „Za zasługi dla obronności kraju”, Odznakę „Zasłużony dla Wynalazczości i Racjonalizacji, złotą i srebrną Odznakę Honorową NOT. Diamentową i złotą Odznakę Honorową SGP. Honorową odznakę m. Łodzi. Został wpisany do Księgi Zasłużonych Techników NOT w Łodzi.

Prof. dr hab. inż. Andrzej Majde (1937-2009)

W dniu 1 października 2009 odszedł od nas na zawsze po długotrwałej ciężkiej chorobie prof. dr hab. inż. Andrzej Majde, emerytowany profesor w Zakładzie Geodezji i Ochrony infrastruktury Komunalnej Katedry Dróg i Mostów na Wydziale Budownictwa Politechniki Śląskiej.

Urodził się 13 maja 1937r. w Ciechanowie w wielodzietnej rodzinie nauczycielskiej, gorzko doświadczonej losami wojny i okupacji. Pracę dydaktyczno – naukową rozpoczął w roku 1962 w „ macierzystej” Katedrze Fotogrametrii na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej. W roku 1967 uzyskał tam stopień doktora nauk technicznych, w roku 1975 stopień doktora habilitowanego, wkrótce też zostają mu powierzone obowiązki kierownika Katedry Fotogrametrii PW. Nie przyjął tej funkcji, pragnął bowiem poznawać świat i okresowo pracować poza krajem. Uważał, że w tej sytuacji nie można pogodzić kierowania dużą i unikatową w skali kraju jednostką dydaktyczno naukową, z pobytem za granicą.

Na własną prośbę przeniósł się na Politechnikę Śląską w Gliwicach do Zakładu Geodezji w Instytucie Budowy Dróg. Działania naukowo – badawcze ukierunkowane są tu przede wszystkim na zagadnienia geodezji inżynieryjnej, w której fotogrametria jest tylko przedmiotem wspomagającym i nie wymaga bezwarunkowej ciągłej obecności specjalisty z tego zakresu.

Na Wydziale Budownictwa Politechniki Śląskiej zorganizował Instrumentarium Fotogrametryczne, zainicjował prowadzenie prac badawczych i pomiarowych z wykorzystaniem metod fotogrametrycznych, przyczynił się też do utworzenia nowego kierunku studiów geodezyjnych na Wydziale Górniczym.

Tytuł profesora uzyskał w roku 1987, już będąc pracownikiem Politechniki Śląskiej. Pozostał tu na pierwszym miejscu pracy do czasu przejścia na emeryturę w roku 2007.

Był najwyższej klasy specjalistą i uznanym autorytetem naukowym w zakresie fotogrametrii, oraz autorem kilkudziesięciu rozpraw i publikacji z tej dziedziny.

Podejmował się też zadań organizacyjnych, zarówno na Uczelni jak i w stowarzyszeniach branżowych. Był dyrektorem Instytutu Budowy Dróg Politechniki Śląskiej, czynnie uczestniczył w działaniach centralnych władz Polskiego Towarzystwa Fotogrametrii i Teledetekcji, Stowarzyszenia Geodetów Polskich oraz Akademii Inżynierskiej w Polsce.

W latach dziewięćdziesiątych równolegle z pracą w Politechnice Śląskiej pracował w Instytucie Geodezji i Kartografii w Warszawie kontynuując specjalistyczne prace w zakresie swoich podstawowych zainteresowań – fotogrametrii i teledetekcji. Jego prace naukowo – badawcze jak też publikacje z tego zakresu zastosowane w gospodarce i przemyśle, należy uznać, jako szczególnie wyróżniające się osiągnięcia naukowe.

Odznaczony został Złotym Krzyżem Zasługi, oraz odznaczeniami resortowymi.

Prof. A. Majde ma również duże zasługi na polu dydaktyki akademickiej i rozwoju młodej kadry naukowej. Jest promotorem 7 przewodów doktorskich oraz autorem wielu recenzji i opinii na stopnie i tytuły naukowe z zakresu fotogrametrii. Znany był i ceniony za ich bezkompromisowość i rzeczowość.

Oprócz pracy na uczelniach w Kraju podejmował prace inżynierskie w Iraku i dydaktyczne na uniwersytetach w Durbanie (RPA) i Ammanie (Jordania).

W życiu prywatnym bezpośredni, przyjazny, niewyniosły, ale wymagający profesjonalizmu zarówno od siebie, jak i kolegów oraz studentów. Wykluczał nawet w stosunku do zażyłych przyjaciół protekcje, efekciarstwo i nierzetelność.

Prof. A. Majde pozostanie też w naszej pamięci, jako miłośnik gór i nart, oraz długich, samodzielnych wycieczek pieszych i rowerowych.

Jego żonie Kamie, córce Gosi, synowi Januszowi z żoną Basią oraz wnukom składamy wyrazy współczucia i głębokiego żalu, zapewniając ich, iż profesor pozostanie w naszej wdzięcznej pamięci.

Przyjaciele, koledzy i współpracownicy

Katedry Dróg i Mostów

Prof. dr hab. inż. Kazimierz Czarnecki (1939-2006)

W dniu 23 sierpnia 2006 roku zmarł nagle prof. dr hab. inż. Kazimierz Czarnecki, prezes Stowarzyszenia Geodetów Polskich. Odszedł wybitny naukowiec, wspaniały dydaktyk, doświadczony geodeta i niezmordowany społecznik. Człowiek oddany bez reszty swojej pracy zawodowej i działalności społecznej. Wychowawca wielu pokoleń geodetów.

Otwarty i pogodny z łatwością zjednywał sobie ludzi do realizacji swoich idei. Potrafił skutecznie łączyć doświadczenie swoich rówieśników z entuzjazmem młodych ludzi. Wielki przyjaciel młodzieży, młody duchem z łatwością nawiązywał kontakty z młodszymi kolegami. Swoich studentów zachęcał do aktywności w organizacjach naukowych i społecznych. Z jego inicjatywy powstał Ogólnopolski Klub Studentów Geodezji przy Stowarzyszeniu Geodetów Polskich zrzeszający studentów większości wydziałów geodezyjnych w Polsce. Tak pisał w czerwcu do studentów z okazji sesji studenckich kół naukowych: „…Jesteście tą grupą młodych adeptów geodezji, która nie zadowala się biernym przyswajaniem wiedzy, formalnym wypełnianiem programowych rygorów studiowania. Wy postanowiliście chcieć więcej, przeżyć czas studiowania pełniej. Jestem przekonany, że takie ambicje zaprowadziły Was do studenckich kół naukowych. Pragniecie zapewne wykorzystać ten niepowtarzalny okres w Waszym życiu – czas studiów zarówno dla zdobywania wiedzy, jak i doświadczenia organizacyjnego, do przebywania w gronie przyjaciół, przeżywania przygody i dobrej zabawy. To przecież przywilej Waszego wieku i pozycji społecznej. To moim zdaniem również znakomita podstawa Waszej przyszłej kariery zawodowej…” Znakomicie rozumiał, że przyszłość geodezji w Polsce zależy od szybkości i skuteczności wdrażania nowoczesnych technologii. Widział w tym procesie szczególną rolę profesora, o której to roli w autoreferacie z okazji nominacji na profesora zwyczajnego Politechniki Warszawskiej napisał: „…Zarówno pracę naukową, jak i dydaktyczną rozpoczynałem w czasach, gdy metody satelitarne i komputery dopiero co wkraczały do geodezji. Będąc w obu tych dziedzinach nieledwie samoukiem, mogę widzieć bardzo jasno rolę, jaką w procesie kształcenia młodych kadr naukowych może odegrać nauczyciel, opiekun naukowy czy promotor. Dlatego w pracy z młodą kadrą naukową i w dydaktyce dużą uwagę staram się przykładać do zagadnień nowych, do metod i technik rodzących się w świecie, do kontaktów naukowych ze środowiskami zagranicznymi. Mam bowiem świadomość, że profesor lub promotor może znakomicie skrócić drogę uczniów do osiągnięcia przez nich poziomu dorównującego poziomowi krajów najwyżej rozwiniętych w dziedzinie geodezji…” Inżynier, esteta i humanista dbający z wielką pieczołowitością o treść i formę tego co pisze i co mówi. Wykładał trudne treści w sposób przystępny i zajmujący, a jego wystąpienia publiczne często nagradzane były brawami. Jego podręcznik „Geodezja współczesna w zarysie” cechujący się przejrzystą strukturą i jasnością wywodów, napisany z talentem literackim, szybko zniknął z półek księgarni. Profesor pracował nad drugim, poprawionym i uzupełnionym wydaniem…

Zakochany w polskich górach z zaangażowaniem kierował projektami geodynamicznymi w Tatrach i Pieninach. W szczególny sposób związany z Grybowem. Już jako student, prezes koła naukowego, opracował z kolegami mapę i monografię okolic Grybowa, a potem przez wiele lat kierował studenckimi ćwiczeniami polowymi. Z nieodłączną fajką lubił opowiadać o swoich wybitnych poprzednikach w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich i na Wydziale Geodezji i Kartografii PW. W wolnym czasie uprawiał narciarstwo, jeździł na rowerze i fotografował…

Straciliśmy wybitnego fachowca, wychowawcę pokoleń geodetów, utalentowanego organizatora badań naukowych i dydaktyki, autentycznego społecznika. Odszedł tam, gdzie jak sam mówił, „miara i wartość są znane a’priori”… Trudno będzie wypełnić pustkę w polskiej geodezji po odejściu Profesora…

BIOGRAFIA

Urodził się 15 maja 1939 r. W Przytułach koło Makowa Mazowieckiego. Absolwent Wydziału Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej (1965), doktor nauk technicznych (1974), doktor habilitowanym (1980). Tytuł naukowy profesora uzyskał w 1991 roku. Od roku 1980 wykładał geodezję wyższą na Wydziale Geodezji i Kartografii PW. Profesor Politechniki Warszawskiej i Wojskowej Akademii Technicznej.

Przewodniczący Stowarzyszenia Godetów Polskich w dwu kolejnych kadencjach w latach 1983-1986 i 1986-1989; a następnie prezes SGP w kadencjach 1998-2001, 2001-2004 i 2004-2007. Przewodniczył Radzie Programowej „Przeglądu Geodezyjnego” (1989-1995). Członek honorowy SGP.

Był wiceprezydentem (1985-1987), a następnie prezydentem (1988-1991) Komisji 2 Między-narodowej Federacji Geodetów (FIG) „Professional Education and Literature”. W roku 1990 zorganizował Grupę Roboczą ds. Edukacji w Międzynarodowej Unii Geodezji i Kartografii (IUSM) i przewodniczył jej (1990-1991). Dwukrotne został wyróżniony 'Certificate of Appreciation’ przez Prezydenta Międzynarodowej Federacji Geodetów (FIG). Przewodniczył Komitetowi Organizacyjnemu 52. Spotkania Komitetu Permanentnego FIG (Katowice, 1985). Był współinicjatorem i organizatorem dwóch Międzynarodowych Kongresów Katastralnych organizowanych w Polsce (1998-Warszawa, 2003-Kraków) pod auspicjami FIG. W październiku 2006 na Kongresie w Monachium otrzymał członkowstwo honorowe FIG…

Autor ponad 100 publikacji z zakresu geodezji wyższej, geodezji satelitarnej i geodynamiki, a także wielu referatów na sympozjach i kongresach międzynarodowych; autor podręcznika „Geodezja współczesna w zarysie” (1996, 488 str. obejmującego geodezję wyższą geometryczną, modele pola siły ciężkości Ziemi, teorię figury Ziemi i grawimetrię geodezyjną, geodezyjne metody satelitarne).

Promotor w pięciu przewodach doktorskich, recenzent 12 rozpraw doktorskich i 5 habilitacji.

Laureat sześciu indywidualnych oraz zespołowych nagród Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz Ministra Edukacji Narodowej za osiągnięcia naukowe (jedna za dydaktyczne).

W latach 1978-1981 i 1985-1993 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Geodezji i Kartografii (łącznie przez 11 lat). W latach 1994-2002 był zastępcą Dyrektora Instytutu Geodezji Wyższej i Astronomii Geodezyjne PW, a w latach 2002-2005 Dyrektorem tego Instytutu. W roku 2005 został wybrany Dziekanem Wydziału Geodezji i Kartografii na kadencję 2005-2008. Od roku 1980 kierował Zespołem Dydaktycznym Geodezji Wyższej w Instytucie Geodezji Wyż-szej i Astronomii Geodezyjnej PW.

Był ekspertem ONZ (UN Development Programme); w latach 1977-1978 pracował w Afgańskim Instytucie Kartograficznym i Katastralnym w Kabulu (kontrakt UNDP); był konsultantem naukowym firmy GEOKART (1977-1989).

Od roku 1983 członek Komitetu Geodezji Polskiej Akademii Nauk, a od roku 2001 Komitetu Badań Kosmicznych i Satelitarnych przy Prezydium PAN. W roku 2005 został wybrany sekretarzem naukowym tego Komitetu. Był przewodniczącym Państwowej Rady Geodezyjnej i Kartograficznej (1990-1991). Był przewodniczącym Grupy Roboczej „University Education Standards” w ramach Sekcji C „Geodezja” Inicjatywy Środkowoeuropejskiej (CEI); przewodniczył Grupie Studiów CSG.5.5 „Geodynamika Tatr”. Brał udział w pracach podkomisji EU-REF w ramach Komisji X – Sieci Kontynentalne – Międzynarodowej Asocjacji Geodezji.

Jego biogram został włączony do 12 edycji wydawanego w USA Marquis „Who’s Who in the World”.

Mgr inż. Henryk Skibniewski (1934-2006)

W lipcu, w otoczeniu bliskich i przyjaciół, obchodził imieniny i 72 urodziny. Planował wyjazd do Koszalina na kolejne spotkanie Klubu Biegłych Sądowych. Zależało Mu na zorganizowaniu tej jesieni ogniska dla Koleżanek i Kolegów z Oddziału Świętokrzyskiego SGP.

Odszedł od nas nagle 1 sierpnia 2006. Jak to bywa wśród czynnych zawodowo geodetów – emerytów: pomiędzy kolejnymi terminami pomiarów, pomiędzy rozgraniczeniem w Zalesiu a podziałem w Krajnie.

3 sierpnia 2006 roku, na cmentarzu w Cedzynie, zdążył Go jeszcze pożegnać Prezes SGP prof. Kazimierz Czarnecki. Pozostały nam wspomnienia po Henryku.

W dorosłe życie wszedł w 1955 roku z dyplomem ukończenia studiów na Wydziale Geodezji Politechniki Warszawskiej. Po krótkim okresie pracy w Grupie Interwencyjnej Ministerstwa Rolnictwa i praktyce na terenie województwa szczecińskiego wrócił w 1961 roku do Kielc, wiążąc się już na stałe z Regionem Świętokrzyskim. Pracował zarówno w produkcji (WBGiTR i OPGK), jak i administracji geodezyjnej szczebla powiatowego i miejskiego. Pełnił też przez wiele lat funkcję biegłego sądowego w zakresie geodezji.

W latach siedemdziesiątych, poza pracą zawodową, pasjonował się motoryzacją. Aktywnie działał w jednostkach Polskiego Związku Motorowego, zwłaszcza w sekcji Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego. Był członkiem zarządu Automobilklubu Kieleckiego, później prezesem Kieleckiego Klubu Motorowego. Uczestniczył w zawodach samochodowych, zdobył w 1975 r. tytuł samochodowego Mistrza Polski Geodetów w klasie 850, a w 1978 r. – mistrzostwo w klasie 1500 w Turystycznych Motorowych Mistrzostwach Polski.

Uznając konieczność ciągłego podnoszenia kwalifikacji, aktywnie włączył się w działalność Stowarzyszenia Geodetów Polskich i przez wiele lat był inicjatorem i organizatorem szkoleń i sesji egzaminacyjnych na uprawnienia zawodowe. Przez wiele lat aktywizował i jednoczył środowisko geodezyjne, bezkompromisowo walczył w obronie honoru geodetów przed niesprawiedliwymi zarzutami. Przez ostatnie 20 lat pełnił funkcję prezesa Zarządu Oddziału Świętokrzyskiego SGP. Doceniano Jego zasługi, nadając mu kolejne odznaczenia, z których za najważniejsze uznawał tytuł Honorowego Członka SGP.

„Wszystko dzieje się w swoim czasie, wszystko… zawsze właściwą godzinę biją Boże zegary” pisał R. Brandstaetter, ale dla nas, dla których był Przyjacielem, Jego śmierć przyszła niespodziewanie i za wcześnie. Pozostanie na zawsze w naszej pamięci.

Jacek Ptaszyński

Prof. dr hab. inż. Stanisław Pachuta (1923-2003)

22 marca 2003 r. zmarł w Warszawie Prof. dr hab. inż. Stanisław Pachuta, członek honorowy Stowarzyszenia Geodetów Polskich, wybitny naukowiec i wychowawca.

Urodził się 1 września 1923 roku w Kolanowie koło Bochni. W okresie okupacji pracował w Urzędzie Gminy Bochnia działając jednocześnie w szeregach AK. 1 października 1944 roku Zarząd Gminy Bochnia skierował go do Państwowej Szkoły Górniczo Hutniczo Mierniczej w Krakowie, którą ukończył w 1946r. Naukę kontynuował na studiach w AGH. Po ich ukończeniu pracował w Wojewódzkich Urzędach w Katowicach i Krakowie, w Centralnym Biurze Projektów Kombinatu Nowa Huta oraz jako nauczyciel w Liceum Mierniczym w Krakowie.

W roku 1950 został wcielony do wojska, gdzie pracował do czasu przeniesienia w stan spoczynku. Był nauczycielem i wykładowcą w Oficerskiej Szkole Topografów w Jeleniej Górze, a od 1957 roku w Wojskowej Akademii Technicznej. Przeszedł wszystkie szczeble w karierze nauczyciela akademickiego od asystenta do profesora. Od 1960 roku kierował Katedrą Geodezji i Topografii, a następnie Instytutu Geodezji i Meteorologii WAT. W 1982 roku uzyskał tytuł Profesora Nauk Technicznych. Awanse wojskowe przyniosły mu stopnie: majora w 1960 roku, podpułkownika – 1964 roku, pułkownika – 1968 roku.

Dorobek naukowy Profesora obejmuje ponad 180 publikacji, w tym 22 w językach obcych. Wypromował dziesięciu doktorów. Był również autorem kilku unikalnych konstrukcji inżynierskich dla potrzeb pomiarów geodezyjnych. Od 1969 roku członek Komitetu Geodezji PAN. W latach 1972-81 był członkiem Komitetu Geofizyki PAN, 1978-91 Komitetu Astronomii PAN, a w latach 1975-81 Komitetu Badań Kosmicznych PAN. Od 1993 roku był członkiem zwyczajnym Akademii Inżynierskiej w Polsce.

Prof. Stanisław Pachuta przez wiele lat był aktywnym działaczem Stowarzyszenia Geodetów Polskich pełniąc w latach 1969-72 funkcję przewodniczącego Zarządu Głównego SGP, a w latach 1972-88 funkcję wiceprzewodniczącego. W latach 1977-90 był członkiem i wiceprzewodniczącym Głównej Komisji Rewizyjnej NOT. W 1992 roku członek honorowy Stowarzyszenia Geodetów Polskich.

Wyróżniony wieloma odznaczeniami państwowymi i resortowymi, w tym Krzyżem Komandorski OOP w 1987 roku i Krzyżem Komandorskim OOP z gwiazdą w 2001 roku.

Mgr inż. Mieczysław Kapusta (1919-2002)

13.09.2002 r. zmarł w Tarnowie mgr inż. Mieczysław Kapusta. Odszedł od nas Człowiek, który był nie tylko twórcą kartografii w Okręgowym Przedsiębiorstwie Geodezyjno Kartograficznym w Krakowie, ale który na trwałe wpisał się w historię powojennej polskiej kartografii.

Urodził się 4.08.1919 roku w Dobromilu. Egzamin dojrzałości zdał w roku 1937 w Czartkowie, a w rok później rozpoczął studia w Politechnice Lwowskiej w Wydziale Inżynierii – Oddział Mierniczy. Gdy wojna przerwała studia wraz z rodziną przeniósł się do Tarnowa, w którym pozostał do końca swoich dni.

Zaraz po wojnie kontynuował studia w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w Wydziale Inżynierii – Oddział Geodezyjny. Studia ukończył w 1950 roku uzyskując tytuł magistra nauk technicznych, inżyniera geodety. Wraz z dyplomem ukończenia studiów otrzymał wydany przez Ministerstwo Szkół Wyższych i Nauki nakaz pracy w Państwowym Przedsiębiorstwie Fotogrametrii i Kartografii Oddział w Krakowie.

Inżynier Mieczysław Kapusta rozpoczął pracę w PPFiK jako kierownik zespołu, potem został kierownikiem grupy, inspektorem kontroli technicznej, a w marcu 1954 roku zastępcą Naczelnego Inżyniera. W tym czasie Przedsiębiorstwo wykonywało zadania związane z opracowaniem Map Użycia Powierzchni Ziemi w skali 1:10.000.

W roku 1955 w wyniku zmian organizacyjnych, został pierwszym Kierownikiem Wydziału Zamiejscowego w Krakowie Państwowego Przedsiębiorstwa Fotogrametrii i Wydziałem tym kierował nieprzerwanie do roku 1974, tj. do kolejnej reorganizacji w polskiej geodezji i kartografii. W latach tych, tj. od 1955 do 1974 kierowany przez inż. Mieczysława Kapustę Wydział opracowywał początkowo mapy w skali 1:25.000, a następnie mapy topograficzne w skali 1:10.000, głównie metodami fotogrametrycznymi. Wydział należał do największych i wysoko ocenianych za jakość prac kartograficznych Wydziałów PPF w skali kraju.

Od 1.01.1975 roku, w wyniku kolejnej reorganizacji Wydział Zamiejscowy PPF wszedł w skład Okręgowego Przedsiębiorstwa Geodezyjno Kartograficznego w Krakowie jako Zakład Topokarto, którego kierownikiem pozostał inż. Mieczysław Kapusta. Zakładem tym kierował do 1.07.1987 roku, tj. do chwili przejścia na emeryturę, z przerwą dwuletnią, kiedy to w latach 1984-1986 wyjechał do Iraku na kontrakt „Mapa Bagdadu”, wykonywany przez PPGK w Warszawie.

Za swoją pracę został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi w roku 1956, Złotą Odznaką za Zasługi w Geodezji i Kartografii w roku 1960, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski w roku 1979, Brązowym (w 1967 roku) i Srebrnym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju w roku 1984 oraz Nagrodą Państwową II stopnia w dziedzinie techniki w roku 1974.

Taka była jego kariera zawodowa, od początku do końca pozostał wierny kartografii. Była ona jego życiową pasją. Swój głęboki patriotyzm i umiłowanie ziemi ojczystej przelał między innymi w te wszystkie mapy Polski, które sam wykonał lub był ich współtwórcą. W tym mapach została duża część Jego życia.

Był wspaniałym Człowiekiem, organizatorem, kierownikiem, wrażliwym na sprawy ludzkie, wychowawcą kilku pokoleń kartografów. Pamięć o nim pozostanie na trwale w pamięci tych, którzy go znali i z którymi pracował, a także w mapach, do których przyłożył swą rękę kartografa.

Zbigniew Głogowski